Rzeczywistość wirtualna
Nie umieramy przez najbliższe kilkadziesiąt do kilkuset lat, czekając, aż ludzkość wynajdzie sposób na przeniesienie świadomości do komputera. Będąc już „duchem w maszynie” – bez rąk, bez nóg, bez pragnień – mamy w końcu czas, aby pomyśleć, po co nam to było.
Powrót do materii
Pokrzepiamy się myślą, że w przyrodzie nic nie
Pewnego wieczoru zapytywałem sam siebie: – Czy dwadzieścia lat życia mi nie wystarczy? Muszę to żyć dłużej? – I już po maleńkiej chwili odpowiedziałem sobie energicznie: – A nie muszę!
Mam przecież bardzo słabą nadzieję, czy moja nerwowość i bóle nóg zmniejszą się, wreszcie czy potrafię bardziej niż dotąd być z siebie zadowolony i pożyteczny dla ludzi. Byłbym więc głupcem, gdybym swe życie dalej podtrzymywał uparcie codziennym obżeraniem się, zamiast poprzestać na tym, co już do tej pory przełknąłem, przeżułem, przetrawiłem.
