Kiedy patrzymy wstecz na nasze życie (a przynajmniej na ten jego wąski kawałek, który jesteśmy w stanie jakoś ogarnąć) i widzimy, jak wiele było innych dróg, na których mogliśmy się znaleźć, którymi mogliśmy
Kiedy zapomnisz nazwy własnej. Tak, tak, najgorzej. Zapomnieć daty, pomylić się w liczbach, przekręcić słowo albo nawet przegapić czyjeś urodziny to jeszcze nic. Najgorzej jest zapomnieć nazwy miasta, przedmiotu, tytułu filmu. Albo, co oczywiste, czyjegoś imienia. Zapomnieć nazwy własnej to koszmar, samopostrzał w tył głowy, utrata kawałka umysłu, tego właśnie kawałka, który w danej chwili był konieczny. Bez niego jesteśmy jak dzieci we mgle, dukamy, spadamy w jakąś otchłań, nie jesteśmy w stanie rozmawiać. Szukamy w pamięci – na próżno. Rozmówcy patrzą na nas wyczekująco, potem niecierpliwie, na końcu już tylko dziwnie. Degradujemy się, malejemy, nikniemy w oczach. To nie nazywanie rzeczy, jak w Księdze Rodzaju, ale znajomość, pamiętanie nazw czyni człowiekiem. A przynajmniej uczestnikiem rozmowy.
Gdy uświadamiamy sobie, że ludzie komunikują się już inaczej i gdzie indziej, a my utknęliśmy w poprzedniej rozmowie, przez stare narzędzia. Wszyscy piszą już SMS-y, a my ciągle dzwonimy. Wszyscy siedzą na komunikatorach, a my ciągle w tych SMS-ach. Świat ucieka do przodu, życie lubi przeganiać; ani się obejrzymy, a już cyk, rwie się rozmowa, ludzie znikają, nie wiadomo, gdzie ich szukać, bo ciągle niby są, ale jednak ich nie ma, siedzą z nosami w telefonach w czymś zawsze nowym, zawsze trudniejszym do zrozumienia. Nikt nigdy nikogo nie przekonywał do tego, co nowe. Po prostu któregoś dnia wstaliśmy, a wszyscy już tam byli. Tylko my nie. My zostajemy gdzie indziej, sami, w poprzednim świecie. I nawet nie mamy którędy zapytać o drogę do tego nowego.
