Wilczyca kapitolińska, która wykarmiła Romulusa i Remusa, to dość rzadki przypadek, gdy wilkom przypisuje się coś pozytywnego. Owszem, w Mongolii i Chinach wierzono w niebiańskie wilki, jednak w Europie z reguły uchodziły one za demony, zwierzęta diabelskie, wyjących synów nocy, zwiastuny wojen. Miały opinię obżartuchów, które nie gardzą także ludzkim mięsem. Wprawdzie zgony spowodowane przez wilki są dziś rzadkością, a w Polsce praktycznie się nie zdarzają, lecz nad Wisłą nadal pokutują stare przesądy. Nie na darmo mamy tyle przysłów związanych z wilkami – zarówno jeśli chodzi o wywoływanie zła, jak i potworny apetyt czy dwulicowość. Od opowieści o św. Franciszku zbratanym z wilkiem z Gubbio bardziej popularna jest bajka o Czerwonym Kapturku.

Wataha na froncie

Media chętnie podchwytują informację o każdym wilczym ataku na zwierzęta gospodarskie i straszą, że kto wie, czy nie rzucą się na ludzi. W końcu wilk potrafi się przebierać w owczą skórę, więc nie można mu ufać. Zwykle pomija się, że wilki unikają i boją się ludzi, a dużo groźniejsze od nich są zdziczałe psy, oswojone z naszym wyglądem i zwyczajami.