Złamana obietnica Renu

Czyta się 7 minut

Rocznik 1967, również zignorował obietnicę rzeki. Dorastał nad Elbą, koło Hamburga, gdzie ta obietnica jest najbardziej pojemna: najpierw przyrzeka morze, potem całą planetę. Ale po ukończeniu studiów z biologii morza, przeprowadził się w głąb lądu, do zbudowanego na piasku Berlina, żeby zostać filozofem i pisarzem.

O rzece, która była kiedyś ostoją wolności, ale potem wraz z nią uregulowano środkowoeuropejską duszę, pisze niemiecki biolog i filozof.

Ren – dla mnie to las. Ren to przejrzysta zieleń osik, wierzb, topoli i grabów nad cichym, łagodnym zakrętem rzeki, zieleń rozwijająca się w wiosnę i jaśniejąca, jakby nie tylko pochłaniała, ale sama wytwarzała światło, które migocze i lśni na powierzchni wody.

Ren – dla mnie to zaklęte łęgi na zachód od gminnego miasteczka Sasbach am Kaiserstuhl, to skrzące przedwiośnie, pełne świateł i głosów. Tu po raz pierwszy usłyszałem wilgę, tego dużego śpiewaka o cytrynowożółtym upierzeniu i czarnych skrzydłach, którego fletowe gwizdy wyczerpują swoją prostą słodyczą granice melodyjności.

Kiedy studiowałem biologię we Fryburgu, często słyszałem wiosną śpiew wilgi w nadreńskich łęgach. Widziałem ją tylko raz, żółtą błyskawicę przemykającą między lianami leśnego powojnika. Pamiętam moment elektryzującego pobudzenia, w które wprawił mnie ten niewiarygodny widok.

Przypominam

Informacja

Twoja pula treści dostępnych bezpłatnie w tym miesiącu już się skończyła. Nie martw się! Słuchaj i czytaj bez ograniczeń – zapraszamy do prenumeraty cyfrowej, dzięki której będziesz mieć dostęp do wszystkich treści na przekroj.org. Jeśli masz już aktywną prenumeratę cyfrową, zaloguj się, by kontynuować.

Subskrybuj

Andreas Weber:

Rocznik 1967, również zignorował obietnicę rzeki. Dorastał nad Elbą, koło Hamburga, gdzie ta obietnica jest najbardziej pojemna: najpierw przyrzeka morze, potem całą planetę. Ale po ukończeniu studiów z biologii morza, przeprowadził się w głąb lądu, do zbudowanego na piasku Berlina, żeby zostać filozofem i pisarzem.

Tłumaczenie: Barbara Bruks

Data publikacji: 17.06.2019

Artykuł z numeru: Lato 2019

Czytaj również:

Paulina Wilk:

Pisarka i publicystka zajmująca się literaturą i problematyką rozwoju globalnego. Współtworzy Fundację „Kultura nie boli”, centrum literackie Big Book Cafe oraz międzynarodowy festiwal czytelniczy Big Book Festival.

Nil wymyka się jak rebus. Nie dość, że ma kilka początków, to na dodatek skrywa się w skalistych wąwozach. Szukam go w wyschniętych korytach i ciurkających strumykach. W Afryce woda pozostaje sezonowym objawieniem, czystym cudem.

„Ta kawa potrzebuje papierosa” – uśmiecha się Elijah, odstawiając małą filiżankę, z której wysiorbał osłodzoną, gęstą arabicę. Przed chwilą nalała ją nam młoda kawiarka. Zdjęła gliniany czajnik z węgli i przyszła do nas, kołysząc biodrami w kwiaciastej sukience. Może to jest tylko podła przydrożna restauracyjka, w której zatrzymują się zmęczeni kierowcy. Może do śniadania podaje się tu kurz i smród spalin. Może jej sukienka jest rozdarta. Ale ona, gdy nalewa wrzący płyn do filiżanek, jest afrykańską królową.

Czytaj dalej

Czytaj również:

Zobaczysz, gdy spadnie deszcz

Logowanie

Rejestracja