Nowy numer „Przekroju” już dostępny!
Kup tutaj
Złamana obietnica Renu Złamana obietnica Renu
i
Widok na Ren, z Koblencją w tle, z Twierdzy Ehrenbreitstein; zdjęcie: Bahnfrend (CC BY-SA 4.0)
Ziemia

Złamana obietnica Renu

Andreas Weber
Czyta się 7 minut
Andreas Weber:
Rocznik 1967, również zignorował obietnicę rzeki. Dorastał nad Elbą, koło Hamburga, gdzie ta obietnica jest najbardziej pojemna: najpierw przyrzeka morze, potem całą planetę. Ale po ukończeniu studiów z biologii morza, przeprowadził się w głąb lądu, do zbudowanego na piasku Berlina, żeby zostać filozofem i pisarzem.

O rzece, która była kiedyś ostoją wolności, ale potem wraz z nią uregulowano środko­wo­europejską duszę, pisze niemiecki biolog i filozof.

Ren – dla mnie to las. Ren to przejrzysta zieleń osik, wierzb, topoli i grabów nad cichym, łagodnym zakrętem rzeki, zieleń rozwijająca się w wiosnę i jaśniejąca, jakby nie tylko pochłaniała, ale sama wytwarzała światło, które migocze i lśni na powierzchni wody.

Ren – dla mnie to zaklęte łęgi na zachód od gminnego miasteczka Sasbach am Kaiserstuhl, to skrzące przedwiośnie, pełne świateł i głosów. Tu po raz pierwszy usłyszałem wilgę, tego dużego śpiewaka o cytrynowożółtym upierzeniu i czarnych skrzydłach, którego fletowe gwizdy wyczerpują swoją prostą słodyczą granice melodyjności.

Kiedy studiowałem biologię we Fryburgu, często słyszałem wiosną śpiew wilgi w nadreńskich łęgach. Widziałem ją tylko raz, żółtą błyskawicę

Informacja

Twoja pula treści dostępnych bezpłatnie w tym miesiącu już się skończyła. Nie martw się! Słuchaj i czytaj bez ograniczeń – zapraszamy do prenumeraty cyfrowej, dzięki której będziesz mieć dostęp do wszystkich treści na przekroj.org. Jeśli masz już aktywną prenumeratę cyfrową, zaloguj się, by kontynuować.

Subskrybuj
Andreas Weber:
Rocznik 1967, również zignorował obietnicę rzeki. Dorastał nad Elbą, koło Hamburga, gdzie ta obietnica jest najbardziej pojemna: najpierw przyrzeka morze, potem całą planetę. Ale po ukończeniu studiów z biologii morza, przeprowadził się w głąb lądu, do zbudowanego na piasku Berlina, żeby zostać filozofem i pisarzem.
Tłumaczenie: Barbara Bruks
Data publikacji: 17.06.2019
Artykuł z numeru: Lato 2019

Czytaj również:

Zobaczysz, gdy spadnie deszcz Zobaczysz, gdy spadnie deszcz
i
Skromne początki Nilu Błękitnego w Gish Abay, stąd rzeka płynie do Morza Śródziemnego; zdjęcie: Paulina Wilk
Ziemia

Zobaczysz, gdy spadnie deszcz

Paulina Wilk
Paulina Wilk:
Pisarka i publicystka zajmująca się literaturą i problematyką rozwoju globalnego. Współtworzy Fundację „Kultura nie boli”, centrum literackie Big Book Cafe oraz międzynarodowy festiwal czytelniczy Big Book Festival.

Nil wymyka się jak rebus. Nie dość, że ma kilka początków, to na dodatek skrywa się w skalistych wąwozach. Szukam go w wyschniętych korytach i ciurkających strumykach. W Afryce woda pozostaje sezonowym objawieniem, czystym cudem.

„Ta kawa potrzebuje papierosa” – uśmiecha się Elijah, odstawiając małą filiżankę, z której wysiorbał osłodzoną, gęstą arabicę. Przed chwilą nalała ją nam młoda kawiarka. Zdjęła gliniany czajnik z węgli i przyszła do nas, kołysząc biodrami w kwiaciastej sukience. Może to jest tylko podła przydrożna res­tauracyjka, w której zatrzymują się zmęczeni kierowcy. Może do śniadania podaje się tu kurz i smród spalin. Może jej sukienka jest rozdarta. Ale ona, gdy nalewa wrzący płyn do filiżanek, jest afrykańską królową.

Czytaj dalej