chciałbym cię przekonać ty oczko w głowie mojej nic nie
może być na niby jak zawsze odręczna lista upomni się
o wymiar uposażenia ale ty patrz przed splataj nitkę do
kłębka na wskroś ufając pauzie ciszy gdy śmierć gubi szlak

nad głowami gwasz nieba w podlocie zmierzch w toni mgły
brodzi na ostatku tchnienia i tak jest imię twoje czci ów błysk

Informacja

Z ostatniej chwili! To druga z Twoich pięciu treści dostępnych bezpłatnie w tym miesiącu. Słuchaj i czytaj bez ograniczeń – zapraszamy do prenumeraty cyfrowej!

Subskrybuj

Prezentowany wiersz pochodzi z książki Emotywny zip, która wkrótce ukaże się w Wydawnictwie „Forma”.

Komentarz autora:

Czy mógłbym bez reszty podzielić sformułowane przez klasyka przekonanie, że: „Jedynym przedmiotem Pisma jest miłość”? Tak, mógłbym. Jako metafizyczny nakaz zanurzenia się w niej bez reszty. Jak schodzenie w głąb i poszukiwanie źródeł w imię analogii światoodczuwania. I to jest jedyna, najprawdziwsza konfesja. Częstujcie się tą wiarą na wieki wieków!