Felieton przemarznięty
Zima, za oknem malowniczy śnieg pokrywa drzewa i krzewy. Wracam wspomnieniami do mojej Babicy. Uprzytomniłam sobie, jak dalece zmieniły się warunki życia codziennego. Widać to jaskrawo choćby na przykładzie lodówek. W naszym domu w tamtych czasach ważną rolę odgrywała lodownia. Było to pomieszczenie wielkości sporego pokoju, wymurowane w głębi ziemi, poza domem. Prowadziła do niego bramka okuta blachą, którą przechodziło się do wewnętrznego, niewielkiego pomieszczenia. W styczniu, kiedy na Wisłoku (czyli rzeczce płynącej obok naszego dworku) lód był już gruby na około metr, wyłamywało się jego kawały, przenosiło się i od góry wrzucało je do lodowni. W ten sposób powstawał wewnątrz stos lodu wysokości i szerokości po kilka metrów, otaczający ze wszystkich stron to wewnętrzne pomieszczenie. W nim przechowywało się mięso, ryby, mleko, warzywa i inne produkty. Te, które przechowywano dłużej, składano w najdalszej części, a te, które miały być wykorzystywane na bieżąco, kładziono bliżej wejścia. Stamtąd wynosiło się je do domu, gdzie obok jadalni stała lodówka. Była to drewniana szafka, która w górnej części miała trzy wyłożone blachą pojemniki przykrywane od góry pokrywami obitymi blachą. Przypominało to nieco obecne zlewozmywaki. Środkowe wypełniało się lodem, a w obu pozostałych umieszczało się żywność przeznaczoną do śniadania czy obiadu. Pod tymi pojemnikami były półki na warzywa, owoce, konfitury, kompoty. Tam jako dzieci często się zakradaliśmy i – jeśli kucharka nie widziała – wykradało się smakołyki.
Nigdy nie zdarzyło się, aby Wisłok nie pokrył się grubym lodem. Ale pamiętam, że raz ojciec odwlekał z jakichś powodów wyrąbywanie lodu, a zima skończyła się wyjątkowo wcześnie, już w lutym i nie zdążył się z tym uporać. Przez całe następne lato słyszałam utyskiwania i narzekania ojca, że trzeba ten lód wycinać w styczniu, bo inaczej – katastrofa, a przynajmniej przyczynek do rozpadu małżeństwa.
W miastach jeździły po ulicach chłodnie na kółkach – wielkie, metalowe budy konne, którymi lodziarze wozili kloce lodu pozyskanego z rzek i obcinanego do standardowej wielkości (chyba 1 m na 20 i 20 cm). Jadąc, krzyczeli głośno „Lodu, lodu!”, na które to zawołania z domów wychodziły gospodynie i kupowały odpowiednią liczbę kloców. Lodówki elektryczne, tak powszechne dzisiaj, zaczęły się pojawiać dopiero w latach 50. Ale nie zawsze uważaliśmy, że to niezbędny sprzęt domowy! Dopiero kiedy zaczęliśmy go używać, okazało się, że bez nich ani rusz. Tak bywa z różnymi innymi innowacjami.
Wpis z bloga Ireny „Kiki” Szaszkiewiczowej Moje pierwsze 100 lat, 22 lutego 2013 r.; dzięki uprzejmości Macieja i Wandy Szaszkiewiczów.
Czytaj również:
