* * * (Nie mamy korzeni...)

Czyta się 22 minut

Urodził się, mieszka za lasem (jeśli patrzeć z centrum Poznania). Złożył tomik wierszy „Poza sezonem”, który ukazał się drukiem i został nominowany do Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius w kategorii debiut roku oraz do Nagrody im. Kazimiery Iłłakowiczówny. Pisze opowiadania i zaczyna je publikować.

Nie mamy korzeni. Ale ludzie to nie drzewa.
Przypominamy raczej przerzucane z serwera
na serwer pliki, pliki uwolnione, pirackie pliki, geny
pozbawione więzów rodzinnych. Kopie. Obce
same sobie. Zamknięte w przestrzeniach
otwartych na beton i metal, elektronikę
i śmiech z wczorajszej mody. Czasami

przyjeżdża ktoś z daleka. Pachnie
wilgotną ziemią, recytuje sonety
Kasprowicza,

którego imię trzeba sprawdzić w sieci.

Komentarz autora:

Uwiera mnie coś w używaniu metafor zakorzenionych w przeszłości tak odległej, że właściwie nieopisujących świata, który znam. Przeszkadzają mi mądrości powtarzane przez pokolenia, ponieważ udają prawdy objawione, są jednak niekompatybilne z rzeczywistością. Kiedy wracam do sonetów Z chałupy, to znajduję przedstawioną przez Kasprowicza wieś z XIX wieku. Myślę, że XIX wiek minął, chociaż niektórzy trzymają się go kurczowo.

Michał Domagalski:

Urodził się, mieszka za lasem (jeśli patrzeć z centrum Poznania). Złożył tomik wierszy „Poza sezonem”, który ukazał się drukiem i został nominowany do Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius w kategorii debiut roku oraz do Nagrody im. Kazimiery Iłłakowiczówny. Pisze opowiadania i zaczyna je publikować.

Data publikacji: 11.12.2020

Artykuł z numeru: Zima 2021

Czytaj również:

Primo Levi:

Pisarz i chemik włoski pochodzenia żydowskiego. Żył w latach 1919–1987. Podczas drugiej wojny światowej działał w ruchu oporu, został jednak schwytany i trafił do Auschwitz. Przeżył dzięki pracy w laboratorium chemicznym. Zginął we własnym domu na skutek upadku ze schodów. Na jego cześć nazwano planetoidę (4545) Primolevi. Po polsku wydano m.in. „Układ okresowy”, „Czy to jest człowiek”, „Najlepsza jest woda”, „Rozejm” oraz „Pogrążeni i ocaleni”.

Historia Trachiego to opowieść o przyjaźni, miłości i rozpaczy. O zwierzęcej naturze człowieka. O biologii, przypadku i przeznaczeniu wytyczających ścieżki, którymi podążamy.

Mój ojciec trzymał go w stajni, bo nie wiedział, gdzie indziej miałby go trzymać. Podarował mu go przyjaciel, kapitan żeglugi morskiej, który twierdził, że nabył go w Salonikach – ja jednak wiem od niego, że urodził się w Kolofonie.

Czytaj dalej

* * * (Nie mamy korzeni…)

Komentarz autora:

Czytaj również:

Quaestio de Centauris

* * * (Nie mamy korzeni…)

Komentarz autora:

Czytaj również:

Quaestio de Centauris

Logowanie

Rejestracja