Fluorescencyjne fotografie z cyklu Nightflight to Venus przywodzą na myśl zdjęcia tropikalnej fauny i flory czy organizmów zamieszkujących rafy koralowe, które możemy oglądać w filmach przyrodniczych. „Lubię o nich myśleć jako o rozpasanej fotografii przyrodniczej – przyznaje Maurycy Gomulicki. – To projekt jednoznacznie, choć w sposób nieoczywisty, erotyczny. Zdjęcia przedstawiają obleczone w neony ciało mojej ukochanej dziewczyny Mirelli” – mówi artysta.
Wystawa Nightflight to Venus miała swoją pierwszą odsłonę w Galerii ABC, Strzeszynek (Poznań 2016), następnie była prezentowana w rozszerzonej wersji w Galerii LETO (Warszawa 2017).
Maurycy Gomulicki (ur. 1969) – artysta, projektant, fotograf, kolekcjoner i antropolog kultury popularnej. Hedonista konsekwentnie propagujący Kulturę Rozkoszy. Ukończył Wydział Grafiki na warszawskiej ASP (dyplom z grafiki warsztatowej z aneksem malarskim). Studia kontynuował na Universitat de Barcelona, w Nuova Accademia di Belle Arti w Mediolanie oraz w Centro Multimedia del Centro Nacional de las Artes w Meksyku. W latach 90. prowadził w miesięczniku „Machina” autorską rubrykę „Rzecz Kultowa”, przeniesioną później pod nazwą „Od rzeczy” na łamy magazynu „Fluid”. Był konsultantem i współautorem projektu „ABCDF – słownik wizualny Miasta Meksyk” (2000–2002). Jest głównym autorem wizerunku graficznego i architektonicznego sieci sex shopów „Love Store” (Meksyk 2005). Szerokiej publiczności dał się poznać dzięki multidyscyplinarnemu projektowi „Pink Not Dead!” (Garash Galeria, Mexico City/CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa 2006). Opublikował cztery albumy fotograficzne: Fúnebre (wspólnie z Jeronimo Hagermanem, Editorial Diamantina, 2006), W-wa (Fundacja Bęc Zmiana, 2007), Minimal Fetish (Leto, 2010) i Dziary (Zachęta, 2018). W wielu spośród swoich projektów podejmuje dialog z erotyką i pornografią – warto wymienić choćby zrealizowany w warszawskiej Zachęcie mural Fertilty Pop (2008) czy serię kolaży pod wspólnym tytułem Pussy Mandala (2008–2009). Intensywny kolor, eksplorowany tak w swoim potencjale witalnym, jak i w wymiarze socjokulturowym jest istotnym elementem w jego twórczości. Zrealizował szereg obiektów i instalacji w przestrzeni publicznej: Światłotrysk (Warszawa 2009), Color Cube (Wrocław 2010), Obelisk (Poznań 2010), Widmo (Bruksela 2011), Fantom (Lublin 2011), Totem (Open’er, Gdynia 2012), Bestia (Kraków 2013), Melancholia (Tarnów 2013), Muchomory, Obelisk, Piramida (Kraków 2014–2015), El-Iksir (Elbląg 2014), Ślizg (Warszawa 2015), Fryga (Szczecin 2015), Living Sugar (Poznań 2016), Kalina (Warszawa 2016) i Mezzoforte (Kraków 2017). Związany z warszawską Galerią LETO. Mieszka i pracuje na przemian w Polsce i Meksyku.
