Zauważyłem, że z każdym siwym włosem ludzie traktują mnie poważniej. I pierwszy raz poczułem, że wiek rzeczywiście daje mi pewne przywileje. Nie mówię jeszcze o ustępowaniu miejsca w tramwaju czy autobusie, to byłoby już niepokojące, ale pojawiły się pierwsze symptomy.
Jeszcze wczoraj, kiedy mówiłem mniej więcej to samo, co
Ale może po czterdziestce już się tak po prostu działa? Ponieważ zostaje mało czasu. Takie mam teraz czarne myśli. I chyba właśnie dlatego nie jestem w stanie podjąć podstawowych urodzinowych decyzji: jak, gdzie i z kim chciałbym je obchodzić? I co chciałbym dostać w prezencie?
W ten sposób udało mi się doprowadzić do sytuacji, w której już nie tylko mnie stresują te urodziny, ale powoli też wszystkich naokoło, którzy mają dość zadawania mi tych pytań.
