zawsze zawsze
i
„Pole pszenicy z krukami”, Vincent van Gogh, 1890 r., domena publiczna via WikiArt
Doznania

zawsze

Urszula Honek
Czyta się 1 minutę

zawsze

bratu i przyjaciołom z dzieciństwa:
Basi, Arkowi i Mariuszowi

chciałabym jeszcze zobaczyć dzieci goniące się w zbożach,
ciebie czekającego na mnie pod domem. rozstania zawsze
kończyły się tak samo: ciszą, która zaglądała nam w oczy.

po dwudziestu pięciu latach pluję nad ranem do wanny
krwią. budzę kogoś, kto już może nie potrafi mnie
kochać, żeby zobaczył, jak szybko może zniknąć
życie.

po dwudziestu pięciu latach rodzą się twoje dzieci.
po mnie nic.


Komentarz autorki:

To wiersz o niegdyś bliskich ludziach, z którymi od lat nie mam kontaktu. Spędziliśmy razem dzieciństwo i zajmują w mojej pamięci szczególne miejsce. Nawiązanie takich przyjaźni – na śmierć i życie – wydaje mi się już niemożliwe. Które z nas jest szczęśliwe? Komu się nie udało? Pewnego poranka – Basiu, Arku, Mariuszu i Arku – wróciliście do mnie intensywnie. W zawsze chciałam wam powiedzieć, w jakim momencie wtedy byłam.

Czytaj również:

Stoicki niepokój Stoicki niepokój
i
Kyliks z wizerunkiem Apolla, Muzeum Archeologiczne w Delfach, źródło: Wikimedia Commons
Pogoda ducha

Stoicki niepokój

Adam Aduszkiewicz

Według Marka Aureliusza sztuka życia bardziej przypomina zapasy niż taniec. Czy można się zatem dziwić, że osiągnięcie słynnego stoickiego spokoju nie jest zadaniem łatwym?

Przy wejściu do świątyni Apolla w Delfach ‒ może na kolumnie, a może na drzwiach, nikt tego już dziś na pewno nie wie ‒ widniało znane wezwanie: „Poznaj samego siebie”. Maksyma ta intrygowała już starożytnych. Jeden z siedmiu mędrców, filozof, matematyk i astronom Tales z Miletu, na pytanie, co jest w życiu naprawdę trudne, odpowiada: poznać samego siebie.

Czytaj dalej