Pan Cogito
od dawna nie słyszy
bicia swojego serca.
Jego małe serce
wybrało ciszę.
Wie, że w tych czasach
nie jest potrzebne
do życia.
serce
ochłap
w większym ochłapie
ciała
Och, gdyby to było
naprawdę serce
Gdyby to jego
trzeba by nie mieć
Och, o ileż by to było prostsze
Cmentarz w słabym słońcu zmierzchu.
Na nowym nagrobku nazwiska bez dat,
więc te ciała ciągle żyją. On go mija,
a w wypolerowanej powierzchni odbija się
zarys sylwetki, najwyraźniej jak duch.
Śmierć prześwieca. Przegląda się w żywych,
przymierza imiona i nazwiska,
szuka wcielenia. Dwoje dzieci bawi się
w chowanego między mogiłami. Te
najstarsze, zniszczone kryją najlepiej.
