Święte góry są miejscem narodzin bogów, czasem pełnią funkcję strażników, niektóre z nich nazywa się opiekunami duchów. Strzegą żywych, dają spokojne schronienie zmarłym. Jednym pozwalają wejść na szczyt, innych przeklną za postawienie stopy już na pierwszym kamieniu leżącym u podnóży.
1.
Od wieków stoją niewzruszone – bogowie, którzy w nich mieszkają, nigdzie się nie wybierają. Stoją twardo, bo dobrze znają swoje miejsce, wiele z nich było świadkami mitologicznego stworzenia świata i formowania się materii. Trwają bez ruchu, nawet kiedy po ich ścieżkach przechadzają się duchy przodków. W ciszy łączą to, co ziemskie i zrozumiałe, z tym, co niebiańskie i niewyjaśnione. To w ich kamiennych ciałach skrywają się tajemne siły, które sprowadzają deszcz, śnieżyce i burze.
To tam wszyscy mamy wrócić po śmierci, a za życia w stronę szczytu kierować swoje modlitwy. Góry są obecne w zasadzie w niemal wszystkich religiach świata. Każdy system wierzeń określa rolę góry w swojej mitologii i przypisuje jej odpowiednią funkcję podczas rytuałów. Powodów świętości jednak jest kilka.
„Przyciąga nas to, co wyróżnia się z krajobrazu. Góry były zawsze tajemnicze, rozgrywały się nad nimi rożne zjawiska atmosferyczne, których ludzie nie rozumieli. Wiązali to z mocami nadprzyrodzonymi i wyobrażali sobie, że w górach mieszkają bogowie. Góry łączą te dwie sfery: ziemię i niebo. Są wieczne, drzemie w nich majestat przyrody. To wszystko sprawia, że od zawsze były wyjątkowe, święte i magiczne” – wyjaśnia dr hab., prof. UJ Izabela Sołjan z Zespołu Geografii Religii Instytutu Geografii i Gospodarki Przestrzennej UJ.
O tym, jak bardzo uniwersalne było wyróżnianie gór spośród innych elementów przyrody, świadczy sama liczba świętych gór. Rozsiane
