Zeszyt III „Krzyżówki i łamigłówki PRZEKROJU”
Zamów online
Kwiaty w architekturze
i
High Line Park w Nowym Jorku, 2004 r., zdjęcie: Nino Marcutti/Alamy Stock Photo
Przemyślenia

Kwiaty w architekturze

Kinga Zemła
Czyta się 5 minut
Kinga Zemła:
Architektka pochodząca z Oświęcimia. Studiowała na TU Delft w Holandii. Odbyła praktykę architektoniczną w hiszpańskim studiu Equipo Olivares Arquitectos. Przez rok pracowała w szwedzkim biurze urbanistycznym Mandaworks. Architekturę stara się łączyć z pisarską pasją. Jest laureatką konkursu „Teoria” Fundacji im. Stefana Kuryłowicza, a jej teksty ukazały się dotąd na łamach „Buildera”, „Architektury & Biznes”, „Zawodu: Architekt”.

Nieużywana już linia kolejowa staje się łąką, motyle i inne zapylacze piją nektar spod płatków wydrukowanych w 3D, a świątynia przybiera kształt kwiatu lotosu. Tajemnicze ogrody coraz częściej podbijają przestrzeń miejską. I dobrze!

Mistrz ogrodów

Być może kwiatów nie traktujemy dostatecznie poważnie, bo roz­tkliwili je nam poeci, nieumyślnie pomniejszając ich rolę do podarków dla rozpieszczonych panien, które na dodatek wzruszają wzgardliwie ramionami – cóż, to przecież bukiet zwykłych róż. Dobrym remedium na przywrócenie rzeczom ich wagi byłoby przyjrzenie się twórczości Pieta Oudolfa, słynnego holenderskiego projektanta ogrodów i szkółek roślinnych. Oudolf znany jest na całym świecie ze swoich bajecznie pięknych, wizualnie niedookreślonych kompozycji. Projektuje zarówno dla klientów indywidualnych, jak i na zlecenie instytucji publicznych, a jego prace – zwłaszcza te miejskie – mają wymiar zdecydowanie więcej niż estetyczny, co widać na przykładzie głośnej rewitalizacji nowojorskiej High

Informacja

Twoja pula treści dostępnych bezpłatnie w tym miesiącu już się skończyła. Nie martw się! Słuchaj i czytaj bez ograniczeń – zapraszamy do prenumeraty cyfrowej, dzięki której będziesz mieć dostęp do wszystkich treści na przekroj.org. Jeśli masz już aktywną prenumeratę cyfrową, zaloguj się, by kontynuować.

Subskrybuj
Kinga Zemła:
Architektka pochodząca z Oświęcimia. Studiowała na TU Delft w Holandii. Odbyła praktykę architektoniczną w hiszpańskim studiu Equipo Olivares Arquitectos. Przez rok pracowała w szwedzkim biurze urbanistycznym Mandaworks. Architekturę stara się łączyć z pisarską pasją. Jest laureatką konkursu „Teoria” Fundacji im. Stefana Kuryłowicza, a jej teksty ukazały się dotąd na łamach „Buildera”, „Architektury & Biznes”, „Zawodu: Architekt”.
Data publikacji: 20.03.2020
Artykuł z numeru: Wiosna 2020

Czytaj również:

Ogród mój widzę ogromny
Świat + Ludzie
Ziemia

Ogród mój widzę ogromny

Stara się działać w zgodzie z naturą, a nie przeciwko niej. Zakłada ogrody, w których rośliny same wybierają sobie miejsce i po których swobodnie się poruszają. Gilles Clément chciałby zamienić Ziemię w wielki ogród. Z francuskim ogrodnikiem rozmawia
Zygmunt Borawski
Dom szczęśliwego sieroctwa
Świat + Ludzie
Marzenia o lepszym świecie

Dom szczęśliwego sieroctwa

W latach 60. XX w. w Amsterdamie podjęto próbę stworzenia idealnego domu dziecka. Dziś domów dziecka w Holandii już nie ma, świetna architektura Alda van Eycka pozostała.
Zygmunt Borawski
Sen o kryształowych domach
Świat + Ludzie
Wiedza i niewiedza

Sen o kryształowych domach

Nie da się tego zaprojektować w dwa tygodnie – mówili. Samouk bez technicznego wykształcenia nie wymyśli stabilnej konstrukcji – sarkali. Nie wiemy, kto potrzymał Josephowi Paxtonowi piwo, ale każdy Brytyjczyk wie, czym był Crystal Palace.
Zygmunt Borawski
Budynki jak zwierciadła przemian
Świat + Ludzie
Wiedza i niewiedza

Budynki jak zwierciadła przemian

Od płonących barykad z poprzewracanych samochodów zaczyna swoją najnowszą książkę i na nich ją kończy Łukasz Wojciechowski. Tak ulica i (kontr)kultura odpowiedziały na absurdy świata ślepo zapatrzonego w technologię. W „Architekturze racjonalnej Europy” w roli głównej obsadzono przemiany społeczne i polityczne, a technologiczny rozwój służy zarówno zbrodniarzom wojennym, jak i powojennym państwom opiekuńczym. W Światowym Dniu Architektury książkę recenzuje
Aleksandra Kędziorek

Czytaj również:

Dziecięcy świat Bruno Munariego
i
Ilustracje z książki Bruno Munariego "Nella nebbia di Milano", 1968 r.; zdjęcie: kolekcja prywatna, Brescia, Włochy
Edukacja

Dziecięcy świat Bruno Munariego

Aleksandra Kędziorek
Aleksandra Kędziorek:
Historyczka sztuki i kuratorka. Specjalizuje się w polskiej architekturze i designie, współtworzy wydarzenia poświęcone zagadnieniom przestrzeni i projektowaniu.

To, że prezentujemy na naszych łamach książki artystyczne (Ładne strony), zawdzięczamy m.in. pewnemu włoskiemu artyście. Kochają go i dzieci, i tacy tuzowie intelektu jak Umberto Eco.

„Nigdy nie widziałem tyle śniegu” – tak włoski artysta Bruno Munari zaczyna bajkę o Białym Kapturku. Na kolejnych stronach książki śledzimy losy małej, ubranej na biało dziewczynki, która przez zaspy przedziera się do dawno niewidzianej babci. Z powodu śnieżnej zamieci nic jednak nie widać. Strony są zupełnie białe, a cała opowieść siłą rzeczy rozgrywa się w naszej wyobraźni. W innej książce, Nella nebbia di Milano (Mgły Mediolanu), miasto spowija mleczna mgła. Na stronach z półprzezroczystej kalki zarysowują się sylwety pojazdów, ulicznych latarni i śpieszących w różne strony przechodniów. Przedzierając się kartka po kartce przez zamglone ulice, docieramy w końcu do cyrkowego namiotu. Wchodzimy do środka i wtedy książka wybucha feerią barw.

Czytaj dalej