Tag: film

Grając, widzę – rozmowa z Maciejem Pieprzycą

Sztuka + Opowieści

Opowieści

Grając, widzę – rozmowa z Maciejem Pieprzycą

"Mnie, jako reżysera, zawsze interesuje niezwykły splot paradoksów, który składa się na życie bohatera. Chciałem poznać Mietka jako człowieka. Musiałem dowiedzieć się, co dawało mu radość, co go smuciło, a co doprowadzało do szału. Słowem: zajrzeć do jego głowy i duszy" – tłumaczy Maciej Pieprzyca, reżyser i scenarzysta filmu „Ikar. Legenda Mietka Kosza”. Rozmawiał

Usłyszeć radioaktywność – rozmowa z Hildur Guðnadóttir

Sztuka + Opowieści

Przemyślenia

Usłyszeć radioaktywność – rozmowa z Hildur Guðnadóttir

Dziś i jutro na krakowskim festiwalu Unsound wystąpi Hildur Guðnadóttir. Wiolonczelistka i kompozytorka muzyki filmowej wykona utwory ze ścieżki dźwiękowej do serialu „Czarnobyl”, który przyniósł jej nagrodę Emmy. Artystka opowiada o nagrywaniu elektrowni atomowej, kulisach prac nad „Jokerem” i wieloletniej współpracy z Jóhannem Jóhannssonem. Rozmawia

Oddawać miłość – rozmowa z Bartoszem Bielenią

Sztuka + Opowieści

Opowieści

Oddawać miłość – rozmowa z Bartoszem Bielenią

„W cierpieniu bywa nam bardzo dobrze, to bardzo wygodny stan. Pogrążenie w bólu, w ciągłej żałobie oraz w wiecznej tragedii może dawać dużo przyjemności. Daniel próbuje ludzi z tego stanu wytrącić. Mówi: „Zrozum i odpuść”. To znaczy: przetraw, wybacz i pozwól temu odejść. Ma do tego narzędzia” – mówi Bartosz Bielenia o swojej roli w „Bożym ciele” Janka Komasy, polskim kandydacie do Oscara. Rozmawia

Jan Pelczar

Sztuka + Opowieści

Przemyślenia

Tramp

„Joker” Todda Phillipsa nadaje tytułowej postaci – obecnej w mediach od, bagatela, niemal 80 lat – jakiś nowy rys, dzięki któremu zamiast starego szlagieru mamy nowy, świeży cover. Jednak tu i tam film jest oskarżany o „promocję przemocy” i szerzenie „złego wpływu”. Czy słusznie? Rozważa

Jakub Popielecki

Jedna trzecia rzeczywistości – rozmowa z Zofią Domalik

Sztuka + Opowieści

Opowieści

Jedna trzecia rzeczywistości – rozmowa z Zofią Domalik

Z Zofią Domalik, która do debiutanckiej roli w filmie „Wszystko dla mojej matki” przygotowywała się, budując relacje z dziewczynami z poprawczaków, rozmawia

Jan Pelczar

Eskapizm ocali twoją duszę

Sztuka + Opowieści

Przemyślenia

Eskapizm ocali twoją duszę

Myśl, że jesteśmy sami we wszechświecie, jest dla wielu mroczna. Dla mnie przeciwnie, taka opcja cieszy, bo przypomina wagę humanistycznych wartości: najbardziej liczą się ludzie, ich interakcje, wzajemna bliskość. Rozmowa z Jamesem Grayem, reżyserem i współscenarzystą filmu „Ad Astra”.

Ewa Szponar

Sztuka + Opowieści

Doznania

Walka klas

W „Parasite” Joon-ho Bong wywraca do góry nogami zwyczajowy układ sił. Pokazuje bowiem, że bogatych stać między innymi na naiwność. A naiwni nie mają szans w starciu z egzystencjalnym surwiwalem ubogich. Widz natomiast nie ma szans w starciu z Bongiem. Idźcie i oglądajcie! – zachęca

Jakub Popielecki

Rodzina to ostatnia deska ratunku – rozmowa z Bong Joon-ho

Sztuka + Opowieści

Przemyślenia

Rodzina to ostatnia deska ratunku – rozmowa z Bong Joon-ho

Jestem twórcą, który wywodzi się z kina gatunkowego. Czasem poddaję się danej matrycy, czasem łączę pozornie odległe konwencje, a innym razem staram się wyraźnie przełamywać klasyczne schematy. Ale ostatecznie poruszam się w ich ścisłym obrębie. Gatunkowe chwyty dają mi swoisty komfort pracy – mówi Bong Joon-ho, reżyser i scenarzysta filmu „Parasite”, za który – jako pierwszy koreański reżyser w historii – odebrał Złotą Palmę. Rozmawia

Przeciw obojętności

Sztuka + Opowieści

Przemyślenia

Przeciw obojętności

W tym roku hasłem przewodnim festiwalu Hommage à Kieślowski była „Współpraca”. Krzysztof Kieślowski twierdził, że nasze życie nie istnieje w próżni. Że niezbędne do jego zaistnienia są wzajemność i solidarność, współistnienie i partnerstwo. Nie istniejemy sami dla siebie – powtarza za sokołowskim patronem

Sztuka + Opowieści

Przemyślenia

To tamto

„To: Rozdział 2” w reżyserii Andy’ego Muschiettiego to klasyczna filmowa poppsychoanaliza: historia nie może się skończyć, póki postacie nie cofną się do czasów dzieciństwa, nie naprawią tego, co zepsuło ich na resztę życia, i wreszcie nie dojrzeją. Jednak jeśli znakami dorosłej perspektywy filmu miały być tylko nostalgiczne ornamenty i metatekstualne puszczanie oka, to trochę mało – uważa

Jakub Popielecki